1. Home
2. Nieuws
3. De bijzondere band tussen mens en paard op manege Dennenhof: het geheim van hippotherapie

De bijzondere band tussen mens en paard op manege Dennenhof: het geheim van hippotherapie

17/02/2025 - 09:00

In een hartverwarmend gesprek met Didier Tytgadt en Laurens Van Hoof van Manege Dennenhof ontdekken we de unieke wereld van hippotherapie, waar paarden niet alleen voor beweging zorgen, maar ook voor mentale kracht en zelfvertrouwen. Manege Dennenhof, gelegen in Landegem, is al decennialang een toevluchtsoord voor kinderen en volwassenen met en zonder beperkingen. Dankzij de gedreven inzet van vrijwilligers en medewerkers maakt de vzw het mogelijk om therapeutische sessies toegankelijk te houden, ondanks de vele uitdagingen. Lees mee en ontdek hoe de bijzondere band tussen mens en paard levens verandert en hoe Team TerraCottem hier zijn steentje aan bijdraagt!

Laurens, Didier, we zijn hier op voordragen van onze collega Mieke Clicteur, die jullie organisatie een heel warm hart toedraagt. Mieke is zelf een fervente paardenliefhebster en -eigenares en koos Dennenhof vzw als goede doel voor onze team challenge “Team TerraCottem stapt voor het goede doel”.

Dominique, vooraleer we van start gaan, kan je even kort toelichten waarom je voor Dennenhof vzw koos?

Dominique

Toen we voor het initiatief “TerraCottem stapt voor het goede doel” met de collega’s elk een goed doel mochten voorstellen voor 2025, dacht ik meteen aan Manege Dennenhof VZW. Laurens en zijn ouders ken ik via onze paardenritten en ook via de cross in Merendree, waar ik help bij de organisatie. Manege Dennenhof biedt hippotherapie aan met een enorme impact op het leven van mindervalide mensen. Dat verdient absoluut een steuntje in de rug! Ik was dan ook ontzettend blij toen ‘mijn’ project gekozen werd (trots).

"Paarden spelen een heel belangrijke rol in mijn leven. Ze geven me energie, helpen me ontspannen en zijn voor mij een manier om nieuwe mensen te ontmoeten en sociale contacten op te bouwen. Dankzij hen voel ik me verbonden met anderen én met mezelf."

Bedankt om ons te ontmoeten, heren. Kunnen jullie je even kort voorstellen, zodat de lezers weten met wie we hier aan tafel zitten?

Didier

Jazeker. Ik ben Didier Tytgadt en sedert eind de jaren ’80 al bestuurder in Manege Dennenhof. Eerst via De Ronde Tafel, die een van onze grootste sponsors zijn. Later, toen ik 40 jaar werd, werd ik onafhankelijke bestuurder. Op je 40ste moet je nl. De Ronde Tafel verlaten. En 3 jaar geleden werd ik uiteindelijk voorzitter van Dennenhof vzw, na ook nog schatbewaarder e.d. te zijn geweest. Vanuit mijn professionele bezigheden, ik had een bouwbedrijf in Oostende, heb ik ook de helft van de binnenboxen helpen bijbouwen. Om zo meer faciliteiten te kunnen geven, om meer paarden ter beschikking te hebben voor de hippotherapie.

Laurens

Ik ben Laurens Van Hoof, de coördinator van de vzw sinds 2018. Dat betekent eigenlijk dat ik de dagelijkse werking van de manege leidt, onder toezicht van Didier en de Raad van Bestuur. Ik ben op de manege terecht gekomen als achtjarige al (lacht). Mijn papa werkte in MFC Ten Dries hiernaast. Ik kwam elke vakantie mee en mocht steeds helpen met de paarden, samen met Vincent Marecaux, één van de oprichters van de manege. Toen ik 16 jaar werd, werd ik dan monitor voor de vakantiekampen en weekendlessen. Daarna, door mijn studies, ben ik enkele jaren niet meer op de manege geweest. Ik heb 5 jaar gewerkt in de auto-industrie, vooral in het buitenland. Maar ik hoorde dat er een vacature was voor coördinator. Omdat mijn passie bij de paarden lag, we hebben thuis altijd paarden gehad, heb ik niet lang moeten nadenken. Ik heb mijn kans gewaagd en hier zitten we nu (lacht).

Didier

Wat Dominique daarnet zei, daar kan ik me ook heel sterk in terug vinden. Ik werd zelf heel streng opgevoed. Paarden waren voor mij een echte uitlaatklep.

"Een paard voelt heel goed aan hoe een mens is. Er is een echte uitwisseling: een mens kan een paard kalmeren, maar zeker ook omgekeerd."

Laurens, kan je even kort schetsen waar we ons precies bevinden?

Laurens

We zitten momenteel in de ontmoetingsruimte van manege Dennenhof te Landegem, een deelgemeente van Deinze. Onze manege is eigenlijk een hippotherapeutisch centrum, voor volwassenen en kinderen met en zonder beperkingen.

En hoelang bestaat manage Dennenhof al?

Didier

Officieel sinds maart 1983: toen verschenen de statuten van de vzw in het Staatsblad.

Maar eigenlijk was Vincent Marecaux daar al mee bezig toen hij afgestudeerd was in 1976. Hij werkte toen als kinesist en gebruikte de weide naast Ten Dries om mensen met een beperking op een paard te zetten. Eerst was dat 1 paard, toen werden dat er 2, enz.

Dr. Eric Veys besliste toen om een grote sponsoringsactie op poten te zetten om geld in te zamelen voor de bouw van een overdekte rijbaan. Zodat er zowel in de zomer als in de winter kon gewerkt worden.

Hoeveel mensen werken er hier vast?

Didier

Vast in dienst zijn dat er 3: Laurens, Kim onze hippotherapeute, en Maïté onze dierenverzorgster.

Laurens

Maar dan hebben we ook op weekbasis een 12-tal vrijwilligers, die een halve dag komen ondersteunen: met de paarden stappen of de paarden verzorgen.

Daarnaast hebben we ook een 10-tal “begeleid werkers”. Dat zijn personen met een mentale beperking, maar die fysisch wel tot veel in staat zijn. Die helpen graag met de stallen uitmesten, vers stro inbrengen, hooi geven, de paarden van en naar de weide doen, etc.

Naast hippotherapie is dat dus het tweede wat wij aanbieden, nl. arbeidszorg. Want onze begeleid werkers moeten effectief min of meer begeleid worden. We kunnen hen niet geheel zelfstandig laten werken.

We hebben wel een systeem uitgewerkt o.b.v. kleuren, die overal in de manege terugkomen. Dat maakt het makkelijker voor hen, om de juiste spullen te gebruiken bij het juiste paard. En alles daarna ook weer netjes te kunnen wegbergen. Zelfs de kammen waar de paarden mee geborsteld worden hebben elk een eigen kleur (lacht).

Didier

Inderdaad. De sociale doelstelling van de manege is ruimer dan hippotherapie alleen. Wij zorgen ervoor dat een aantal mensen met een kleinere mentale beperking ook kunnen meedraaien in onze maatschappij. Dat zij actief bezig kunnen zijn en zich nuttig kunnen voelen.

Wat houdt hippotherapie precies in?

Laurens

Hippotherapie is een heel ruim begrip. Je kan het zien vanuit psychologisch perspectief: het mentaal welzijn. Je kan het ook zien als kinesitherapie, om de motorische vaardigheden te verbeteren. Of een combinatie van de 2.

Wij zorgen niet voor mentale coaching of psychologische begeleiding. Ons hoofddoel is het motorische aspect:

• We hebben bv. patiënten met enorm veel spierspanning, die we trachten te verlichten door de ritmische bewegingen van het paard.
• Anderen zitten dan weer vaak in een rolstoel en hebben heel weinig “core stability”. Ze hebben weinig buikspieren en kunnen zich moeilijk oprichten. Op een paard heb je geen stoel: je moet je dus wel oprichten en de minder ontwikkelde spieren aanspreken.

We werken ook op evenwicht. Via oefeningen met de armen, met een balletje, etc. Lichaamsbewust worden: “leg je linkerhand op de rechterschouder”.

Uiteraard komt het mentale aspect erbij! De mensen voelen zich goed op dat paard. Ze voelen zich er één mee.

"Onze patiënten zijn vaak gewoon om in een rolstoel te zitten en naar boven te kijken. Opeens zitten ze bovenop een paard en kunnen ze de wereld van bovenuit aanschouwen."

Dat mentaal aspect is zó belangrijk: je even “heer en meester” kunnen voelen. Weten van “ik kan hier iets, ik doe hier iets”. Beseffen dat je van A naar B wil en niet moet geduwd worden met de rolstoel, maar zelf met je paard naar B te kunnen stappen. Dat is een enorm verschil tussen zelf te kunnen kiezen waar je naartoe wil gaan, of geduwd te moeten worden.

Didier

En ook het fysieke contact met het paard zelf is niet te onderschatten. De meeste paarden zadelen we niet op. We willen echt dat de patiënt het warme lichaam van het paard kan voelen. Dat gevoel, bijna huid op huid, is o zo belangrijk. Dat is zoals fysiek contact tussen mensen.

Onze paarden hier voelen heel goed aan, dat de berijders bepaalde beperkingen hebben en zijn daar heel responsief over. Het voordeel voor de patiënten is niet alleen louter kinetisch (goed voor de rug en het ganse spierstelsel), maar ook mentaal geeft het een enorme boost.

Al die zaken, al die beetjes helpen om het welzijn van de patiënten te verbeteren. Dat geeft hun meer zelfzekerheid, want ze voelen een zekere mate van dominantie t.o.v. toch wel een krachtig beest tussen hun benen. Dat geeft hen een gevoel van toch niet zo ondergeschikt en afhankelijk te zijn. Nee, ze beseffen dat ze ook zelf dingen kunnen!

Kan je even meer details geven over zo’n hippotherapiesessie?

Laurens

Een sessie zelf duurt ongeveer een 30-tal minuten. We moeten dat beperken, omdat bv. 1u lichamelijk te veel zou vragen van de patiënten. Hun spieren kunnen dat niet aan.

We bekijken dat wel van patiënt tot patiënt. Stel een kind met veel spierspanning maar een onderliggend zwak spierstelsel, die zal in het begin mooi recht zitten. Maar enkel en alleen door dat teveel aan spierspanning. Naarmate die zich ontspannen, zal dat kind meer en meer doorzakken of scheef zakken. Dan is het aan ons om in te schatten of we nog 1 of 2 minuten extra kunnen doorgaan.

Hoeveel paarden zijn hier in totaal?

Laurens

Er zijn hier 13 therapiepaarden. Ook zijn er nog 10 boxen, die we verhuren aan mensen die stalling zoeken voor hun eigen paarden. Die betalen daar dan een maandelijkse bijdrage voor. En dat geld kunnen wij dan weer gebruiken voor onze eigen werkingskosten.

Selecteren jullie ook het paard in functie van de patiënt?

Laurens

Dat is een heel goeie vraag. Het antwoord is ja (lacht). Een patiënt met weinig spreiding in de benen gaan we bv. geen breed paard geven. Een persoon, die bv. heel veel ondersteuning nodig heeft, gaan we ook niet op een hoog paard zetten. Want anders kunnen we simpelweg die ondersteuning niet bieden.

Jullie werken dan ook nauw samen met de instellingen, want ik hoor je vertellen dat elke patiënt wel andere noden heeft?

Laurens

Door de GDPR-wetgeving hebben wij zelf geen toegang tot de medische dossiers van onze cliënten. Maar uiteraard de instellingen zelf wel. Dus zij komen naar ons en zeggen “kijk, deze patiënt heeft deze bepaalde problematiek”. Dan gaan wij in dialoog om te zien waar we al dan niet bij kunnen helpen.

Wat heel belangrijk om te vermelden is, is dat van elke patiënt de behandelende kinesist toch wel af en toe eens meekomt. Er moet overleg zijn tussen wat de kinesist dagelijks met de client doet, in de instelling of praktijk, en hoe wij daarbij aansluiten met de hippotherapie.

Wij hangen sterk af van de feedback van de kinesist. Een voorbeeld: patiënt X heeft nieuwe medicijnen gekregen, extra spierverslappers. Dat is superbelangrijk om te weten voor onze sessie op het paard.

Wij hebben een heel groot bord in de manege, een soort raster, waar naast de naam van de ingeplande patiënten op die dag ook telkens het paard staat. In functie van de feedback van de behandelende kinesist passen wij het paard aan. Ook hier zie je bv. de kleurcodes terugkomen, waar ik het eerder over had.

Dus één bepaalde client kan in contact komen met verschillende paarden?

Laurens

Jazeker, maar dat hangt echt af van patiënt tot patiënt. Sommige cliënten hebben nood aan altijd hetzelfde paard. Anderen willen een bepaald “type” paard, een trage stapper bijvoorbeeld.

Sommige cliënten ontwikkelen een heel emotionele band met een bepaald paard. Voor hen is het heel moeilijk om eens een ander paard te berijden. Wij gaan daar dan wel in mee in het verhaal om vaak met hetzelfde paard te rijden, maar soms steken wij daar expres eens een ander paard in. Waarom? Voor de simpele reden dat een paard bv. ook eens niet beschikbaar kan zijn (bv. ziek of mank). Dan moeten wij enige flexibiliteit kunnen behouden om de sessie te kunnen laten doorgaan met een ander paard.

Maar we respecteren natuurlijk wel die emotionele band tussen mens en dier. We hebben hier een meisje bv., die helemaal met zichzelf in de knoop lag. In de manege hebben we een paard, Azaro, echt een “hyperkineet” (lacht). Die staat nooit stil en wil altijd werken. We hadden nooit gedacht dat het ging klikken tussen die 2. Maar plots pakte dat meisje Azaro vast rond de nek en die hebben daar een kwartier staan knuffelen. Onze mond viel open van verbazing, want anders staat dat paard geen twee minuten stil. Maar dat kan dus.

Hoe komen de paarden hier terecht? Hoe selecteren jullie die?

Laurens

We werken vaak met eenzelfde paardenhandelaar. Daar hebben we een afspraak mee: wij mogen een mogelijks interessant paard enkele maanden “testen”, laten gewennen zeg maar.

Een paard moet enerzijds fysiek geschikt zijn voor hippotherapie, dus gezond en goed gebouwd. Anderzijds moet het paard zelf ook graag de sessies doen. Het mag niet nerveus worden van het lawaai of bv. schrik hebben van een rolstoel.

Wij laten het paard dus langzaam wennen aan de hippotherapie. Als dat match, dan sturen we het naar onze eigen dierenarts voor een laatste controle. Als die groen licht heeft en het paard gezond verklaard, dan kopen we het paard aan.

Soms horen we ook wel eens van een opportuniteit, dat er ergens een mogelijks geschikt paard staat. Ook dan proberen wij steeds dat paard voor een bepaalde proefperiode vast te krijgen. Je mag niet onderschatten dat wij dat paard uit zijn vertrouwde omgeving weghalen. In de eerste week bij ons kan je onmogelijk inschatten of dat paard geschikt is voor hippotherapie. Die week dient louter en alleen om het paard te laten gewennen aan zijn nieuwe omgeving. We laten het gewoon gerust en tonen eens de stal, de piste, de weide. We borstelen het eens. Maar that’s it. In de tweede week laten we het paard dan eens meestappen met een therapiesessie. Zonder patiënt. Als dat lukt, dan zetten we het eens tussen de brug waar de patiënten opstappen.

We kijken of het paard daar mooi stil blijft tussen staan. We belonen het dan. We geven het paard eten tussen de brug. Allemaal positieve feedback naar het paard toe. Na een maand kunnen we dan al min of meer zien of het gaat lukken of niet. Maar het kan ook bv. 6 maand duren vooraleer een paard volledig eigen is met zijn nieuwe omgeving.

Moeten de paardenbegeleiders aan bepaalde eisen voldoen?

Laurens

Ja. We nodigen ze sowieso eerst uit voor een kennismakingsgesprek. Omdat we graag willen weten wat hun drijfveer is. Het is heel belangrijk voor ons, dat een vrijwilliger in eerste plaats tevreden gaat zijn met wat hij of zij zal komen doen. Er moet dus een goeie “match” zijn.

Ervaring met paarden is natuurlijk ook belangrijk. En het is een evidentie dat er een blanco strafblad moet zijn. Tenslotte moeten ze het ook zien zitten om met personen met een beperking om te gaan. Als al deze vakjes aangevinkt zijn, kunnen we eigenlijk van start gaan.

In het begin zorgen wij zelf voor heel veel begeleiding. En geleidelijk aan kunnen we die afbouwen en worden de vrijwilligers meer en meer zelfstandig in hun taken.

Kunnen jullie enkele successen of positieve veranderingen delen die jullie waargenomen hebben? Hoe meten jullie bv. de voortgang van de patiënten?

Laurens

Een goed voorbeeld is bv. een ruiter die in duozit gestart was. D.w.z. hij zat op het paard, samen met mij, waarbij de patiënt dan voor mij zat. Met volledige ondersteuning dus. Op drie jaar tijd zijn we van die fase, geleidelijk aan weliswaar, kunnen overschakelen naar een fase met grote autonomie.

Met geleidelijk aan bedoel ik dat ik hem eerst nog enkel aan het bekken vasthield. Enige tijd later liet ik mijn handen dan volledig los. Daarna zat hij alleen op het paard, met een begeleider links én rechts van het paard, met 2 beugels voor de handen. Later 1 beugel. En nu rijdt hij met teugels.

Maar er zijn ook patiënten waarbij we niet zo ambitieus kunnen zijn. Wat we vaak zien bij personen met een beperking, is dat als ze eenmaal de 40-45 voorbij zijn, geleidelijk aan wat terugval krijgen. Wat wij dan proberen te doen is te ondersteunen wat er is en behouden wat hij/zij kan. Dat zo lang mogelijk vol te houden. Op zich kan dat ook mooi zijn: als we zien dat patiënt X op zijn 40ste daar stond en op zijn 60ste daar nog steeds staat, dat geeft zoveel voldoening. Weten dat hij/zij zonder hippotherapie daar nooit meer kon gestaan hebben.

"En er zijn zoveel kleine gelukmomentjes…"

Ik herinner mij levendig een moment met een jongen waar ik nooit eerder tot kon doordringen. Tijdens een sessie pakte ik plots een balletje om te gebruiken en die jongen begon te babbelen. En is nooit meer gestopt met babbelen met mij (lacht). Dat balletje moet een bepaald iets getriggerd hebben.

Komen er ook vrienden en familieleden mee met de patiënten? Als je het hebt over die geluksmomentjes, dan kan ik mij inbeelden dat die dat ook willen meemaken…

Laurens

Ja, soms doen we sessies waarbij bv. ouders met hun kind komen. Of familieleden die spontaan langskomen, omdat ze weten dat hun neef of nicht bv. aan het rijden is. Een oma en opa, die een koffie komen drinken en intussen eens komen kijken.

Een hippotherapiesessie is wel altijd een “gebeuren” (lacht).

Vaak maken onze begeleiders van de zorginstelling een filmpje met de gsm of zo, die dan gedeeld wordt met de naasten. En er worden foto’s gemaakt. De klas of leefgroep heeft een soort van weekkrantje waarin die verhalen dan komen. Zo proberen de zorginstellingen echt wel om de familie heel nauw te betrekken.

Hoe komen die mensen hier terecht? Ik bedoel zowel de patiënten als de begeleiders?

Laurens

We hebben een website waar mensen zich kunnen aanmelden. Maar eigenlijk de meeste komen bij ons terecht via de instellingen waar wij al 30 jaar mee werken. Aan patiënten eigenlijk geen gebrek, want we moeten zelfs werken met een wachtlijst.

Om aan vrijwilligers te geraken, werken we samen met vrijwilligerswerk.be.

En ook via mond-aan-mondreclame. Mijn vader is bv. op pensioen en zei “ik wil een halve dag vrijwilligerswerk per week komen doen”. Zijn buurman hoorde dat en kwam mee. Mijn vader zit ook in een menclub, waar hij met de koets rijdt. Ook daar werd iemand enthousiast. En zo gaat dat verder. Op dinsdagnamiddag komen hier nu 4 gepensioneerden samen, wij noemen dat de “OKRA”, ons met hart en ziel helpen (lacht).

We hebben vrijwilligers in alle soorten: sommigen werken supergraag met paarden, anderen dan weer niet maar zijn bv. Handige Harry’s. We hebben die allemaal heel hard nodig! En zijn daar heel dankbaar voor.

Hoelang blijven de patiënten dan terugkomen?

Laurens

Er zijn mensen die hier al 30 jaar komen. Vooral in de volwassenwerking spreken we meestal van járen. Er zijn cliënten, die mijn vader nog gekend heeft toen hij nog ergotherapeut in opleiding was.

Bij kinderen varieert dat soms. Bij een wissel van school, of bij de overgang van lager naar middelbaar onderwijs, stopt het dan soms plots.

Waar halen jullie het geld vandaan om alles draaiende te houden?

Didier

Je moet weten: wij zijn totaal NIET gesubsidieerd door de overheid. Onze grootste sponsors zijn Lions Club Gent en Ronde tafel 3 Gent, die samen met MFC Ten Dries zetelen in de Raad van Bestuur. Elk jaar moeten wij serieuze sponsoring acties doen, waarin wij zaken verkopen om geld in te zamelen. Zoals onlangs onze “tomates farcies”; in samenwerking met Chef Dimitri Vinois van à Table.

Maar het wordt moeilijker en moeilijker. Overal is men aan het besparen. Maar we blijven ons best doen om te overleven. In het belang van onze patiënten. Want dat staat in onze staturen, he:

"Onze vzw heeft als essentiële taak om via hippotherapie om mensen met een beperking te helpen."

Laurens

Bovendien is het zo, dat wij aan de patiënten niet het volle bedrag kunnen doorrekenen, wat ons zo 1 hippotherapie sessie kost. De budgetten die de personen met een beperking via de overheid ter beschikking krijgen zijn absoluut niet toereikend. Wij vergelijken dat met een rugzakje met centjes die ze krijgen. Daar moeten ze al hun zorgen mee betalen: hun verblijf in de zorginstelling, maar bv. ook hun kosten voor kinesitherapie, logopedie en noem maar op. Wat overschiet uit dat rugzakje, kunnen ze dan spenderen aan hobby’s en vrije tijd. Daar schiet bijna niks voor over om bv. hippotherapie mee te doen.

Moesten wij de reële kostprijs doorrekenen aan de patiënten, dan zou het merendeel van hen dit simpelweg niet kunnen betalen. Wij hanteren dus een heel sociaal tarief, maar dat betekent wel dat wij onze eigen kosten ergens anders moeten kunnen compenseren.

Didier

Als een patiënt hier komt, zijn er sowieso 2 begeleiders nodig: één die het paard begeleidt en één die de patiënt zelf help, bv. om zijn of haar evenwicht te kunnen houden. Wij rekenen voor 1 sessie, met 2 begeleiders, slechts €13,00/sessie. Dat is simpelweg ver beneden het totale kostenplaatje.

Ik heb gelezen dat jullie o.a. werken met sponsorpakketten? Kan je daar iets meer over vertellen?

Laurens

Bedrijven en serviceclubs kunnen bv. sponsoren door de jaarlijkse kost van 1 paard te dragen. De hoefsmid, de veearts. Die nemen dus het peterschap van een paard op zich. In ruil krijgen ze zo’n opschrift aan de stalling.

Maar vooral proberen we ze er ook bij te betrekken: we nodigen ze uit om een therapiesessie bij te wonen. Of ze kunnen bv. een eigen vergadering met hun leden hier in de manege doen. Het is leuk om geld te ontvangen, maar het is ook leuk om die mensen te kunnen betrekken. Om heel transparant te kunnen zijn en te tonen wat we doen met hun geld.

Hoe ziet de toekomst eruit? Stel dat we terugkomen binnen 50 jaar: hoe ziet het ideale beeld er dan uit?

Laurens

In de ideale toekomst in hippotherapie officieel erkend door de overheid. Wij doen nu heel veel om het zo toegankelijk en betaalbaar mogelijk te maken. Maar we merken dat er maar een paar centra zijn, die dit kunnen realiseren. We zien vaak kleine initiatieven, die hippotherapie organiseren, maar dat voor de meeste cliënten gewoon onbetaalbaar is.

Ons tarief van €13,00/sessie – de kosten om het paard te onderhouden en 2 begeleiders – dat dekt de kosten niet, he. Wij zouden echt graag hebben dat de overheid, onder welke vorm dan ook, daar toch in tussenkomt.

Didier

In onze buurlanden is hippotherapie wél beter erkend. Onze ultieme droom is steun en subsidies vanuit de overheid. Andere therapieën worden wel erkend, maar wij niet. Dat is frustrerend, niet alleen vanuit kostenperspectief, maar ook omdat wat wij doen, écht wel een serieuze meerwaarde heeft voor de patiënten.

Laurens

Er bestaat een beroepsvereniging voor hippotherapie, waar we ook lid van zijn. Maar ook zij vangen bot bij de overheid op dat gebied. Het is ook voor hen moeilijk. Eigenlijk zijn er maar een 3-tal centra zoals ons, die een 100-tal cliënten per week zien. De meeste leden van de beroepsvereniging zijn individuen in bijberoep, die heel hoge tarieven hanteren. Waardoor de overheid waarschijnlijk wat weigerachtig staat tegenover het feit om daarvoor subsidies te geven.

Wij hopen met jullie op de snelle erkenning, die jullie verdienen. Wij zijn echt onder de indruk van wat jullie hier allemaal doen. Veel succes toegewenst en massa’s nieuwe geluksmomentjes…

Meer informatie over vzw Manage Dennenhof?

Coördinator Laurens Van Hoof
Dennendreef 64
9850 Landegem

T: 09 371 94 47
E: info@manegedennenhof.be
W: www.manegedennenhof.be

Facebook
Instagram

Ken je iemand die dit artikel ook graag zou lezen?
Deel gerust: